از کودکی های آه
نه من که کنارت نمی نشینم
نه تو که کنارم نمی گزینی
آه های کودکی ما هم
بزرگ شده اند دیگر
آرزوها،
چاشنی های زندگی ما
باور کن می ترسم
روزی با عصا این آه ها
سایه به سایه ی دل ِ ما
با ما روی سنگ فرش ِ همین سبزه میدان قدم زنند
و آرزوها تا بر سر مزار تشییع مان کنند
می ترسم می ترسم می ترسم
از این همه آرزوهای سنگ شده ،
آه های منجمد
می ترسم !
14-5-85
+ نوشته شده در دوشنبه شانزدهم مرداد ۱۳۸۵ ساعت 0:0 توسط علی رضا پنجه یی
|
پایگاه رسمی ادبی، رسانه ای و هنری