غلامرضا ظهیری شاعر 55 ساله ی رشتی سیاووش گونه خود را به  کام آتش کشاند.

این شاعر ۵۵ ساله که نخستین مجموعه شعر نیمایی اش"ما بر سر مائده های زمینی می جنگیم" توسط انتشارات نیما با طرح روی جلدی از رضا فرحمند سال۵۸ در اوایل انقلاب منشر شده بود، ساعت ۱۱:۵۵    

۲۹ اردی بهشت در رشت سیاووش گونه خود را به کام  آتش کشاند. در گذشت او که مهربان بود و در حوالی سکوتی در خویش گوشه ی عزلت گرفته بود را بر شاعران، خانواده و  دوستانش تسلیت می گویم. به رضا فرحمند و علی صدیقی عزیز که دوستی دیرینی با او داشت و به برادرش که همکلاسی ام بود. در سال های سردبیری نشریه  "گیلان زمین"  بارها برایم شعر می فرستاد و بعد نامه می نوشت که به دلایلی چاپش نکنم.  برشی از شعر او را از یگانه مجموع شعرش با هم می خوانیم:

یگانه ترین یادگار نورانی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

من فکر می کنم

که در آن سوی جاده های سکوت

مردی به سوی زمزمه ی موج ها سفر کرده است

مردی که تشنه

به دنبال چشمه ای روشن

از کوچه های ظهر گذر کرده است

از راه های سرخ سفر کرده است

مردی که دست های سپیدش

پر است از امید

این پاک

این یگانه ترین یادگار نورانی

در ازدحام باد

به یاد درخت ها مانده است

این کیست؟

این تمامی روح سبز...