این  رباعی را جوان تر که بودم  سروده ام، اکنون آن را مناسب می بینم که  تقدیم کنم به بچه محل شیرین  کودکی مان در خمیران زاهدان  . 

دنیای مجازی، تو را و خاطرات مشترک مان را به  ما می رساند، آن که می گفت کوه به کوه نمی رسد آدم به آدم می رسد، حتما دنیای مجازی را ندیده بود، وگرنه می گفت هر که و هر چه ،به هر که و هر چه نرسد نا کجا آباد است. به مارال بگو دنیا  شیرین می شود با عسل نگاهی که به روزگار می خندد.

رباعی

--------

دیری ست که از سراب آبش دادند

چشمان مرا مژده ی خوابش دادند

روزی که مرا فسرد هجران تو بود

قلبی که شکست را جوابش دادند