فاصله ی بین بودن و شدن

قربان فاخته

 

روزنامه گلچین امروز ۲۷ امرداد ۱۳۹۰-ویژه ی ۵۰ساله گی علی رضا پنجه ای

پنجه ای از آن دسته آدم هایی است که می خواهند با دغدغه ها و رویاهای شان بپویند و ببالند. این توع آدم ها نمی خواهد رنگ و لعاب محیط زیست شان را بگیرند و در آن حل شوند،بلکه برآنند جوهر و رنگ خودشان را نمایان نموده و محیط پیرامون شان را متاثر و متحول نمایند. به عبارت دیگر پنجه ای همیشه می خواسته خلاف مسیر آب شنا کند و به زندگی معنا و مفهومی که خود می فهمد،بدهد. این نوع نگاه به زندگی به ضرورت در جامعه ای که عادت به زندگی متعارف دارد،تبعات و پیامدهای خاص خودش را برای فرد دیگر اندیش به ارمغان می آورد که حتما پنجه ای آن ها را مزه و تجربه نموده است .در این فرایند او شاعری و روزنامه نگاری را سرمایه و پیشه خود کرده و کوشیده است به کسب این دو هنر و حرفه خود را تعریف کند و تحقق بخشد.

می دانیم شاعران انسان هایی حساس و برخوردار از طبعی ظریف اند. این ویژگی شاعرانه در پنجه ای بیشتر نمایان است.او نه تنها در شعرش بلکه در زندگی اش به غایت انسانی حساس و برانگیخته است و خیلی زود و سریع در برابر محیط پیرامون اش واکنش نشان می دهد و برانگیخته می شود. این خصوصیات وی حتی موجب سوء تفاهم هایی با دیگرانی در زندگی اش بوده و هستند نیز می شود چرا که نمی توانند تا این حد شاهد برانگیختگی و هیجان های زود گذرش باشند. پنجه ای احساسی ظریف دارد و از سوی دیگر شاعری انسان دوست است و رنج ها و زخم های انسان سخت او را متاثر می سازد و به واکنش بر می انگیزاند از همین رو او شاعری بی توجه به زمانه و اجتماع اش نیست و نمی توان او را شاعر گل و بلبل و شهد و شیرینی دانست. او متعهد به انسان است و محنت هایش او را می آزارد.شعر برای او وسیله و بهانه ای است برای سرودن و موقعیت انسان و فرمانروایی که در آن قرار دارد.

دغدغه های درونی پنجه ای و میل او به فراتر رفتن و تحقق خود از همان اوان جوانی او را در کنار شاعری به روزنامه نگاری نیز کشاند.او به رغم ناملایمات و کاستی هایش نزدیک به سه دهه هر چند بریده و منقطع در صحنه ی روزنامه نگاری گیلان حضور داشته و در این مسیر در جهت اعتلاء و گسترش فرهنگ و ادب این سرزمین کوشیده است. پنجه ای روزنامه نگاری ذوقی و سلیقه ای است و در دورانی که فضای مطبوعاتی جامعه بسیار محدود و بسته بود و مثل ِ امروز عمق و وسعت نداشت،باز کننده راه تازه ای برای نفس کشیدن و سر مشق دهنده مشتاقان این راه بود.کارنامه زندگی پنجه ای نشان می دهد که او همان قدر که دلبسته شعر و شاعری است،به روزنامه نگاری نیز تعلق خاطر دارد و همیشه به این کار عشق می ورزیده است. می توان گفت شعر و روزنامه نگاری برای او فرصتی و بهانه ای بوده برای معنا بخشیدن به زندگی اش و پر کردن فاصله ی بین "بودن" و "شدن."

قربان فاحته و علی رضا ژنجه ای بهار ۱۳۹۰ روستای کچا در سراوان رشت