پایگاه رسمی علی‌رضا پنجه‌یی

In dancing

چه  نيمه شبي

كه هرگزم  از ياد نمي شود

كلمات :  تره باري كه درهم  مي لولند

و تو  شعري كه  روي كاناپه  مي چينمت

درست مثل گلي

                    كنار تمناي ليواني آب!

                                                                              آبان 83

شبانه هاي سنگِ صبور

پشت هر باران كه مي بارد

                                    نمي بارد( نَمي بارد)

پشت هر دريا

                        عكس ِ زن ِ فانوس به دل آويزه اي است

                                    كه  قاب  كرده  دريا دلش  را

پشت هر شاخه انگور

انگار دوشيزه ي  رَزي  دارد -

مَك مي زند به حبه ي جدا شده    از خوشه

من همانم 

ابري سياه ، توفاني  سهمگين ، گردابي  كه حتي  حافظ  -

از ورطه اش مي هوليد

پارو نزده هيچ كس

من  فتوحات  را  نديده ام

و نه در اين زنگارِ شمشيرِ سردارِ ايراني -

كه از ترسِ دشمن -

به موزه  پناه  جسته-

لكه ي سياهِ  زنگارين ِ لخته خوني هم -

كه دهان  به  دهان

فاتحه ي هر چه رزم  خوانده - نخوانده ، -

بگوزد ( بخندد) به ريش هر چه عظمت و غيرِ راحت ِ جان ِ خود

اول كبوتريد

گوشه ي  بامي از شام  نه خبري است

گربه كول كرده

قاب ِ عكس ِ موش را

در دام ِ بابا ، به دست ِ تله موش

آمين!

آمين!

جهان چنين بي دشمن

سراغ ناسورِ زخم هاي كهنه 

در برشي از ستاره ي هذياني مي رود 

من آن سوي مرز باد ايستاده بودم

همنفس سروهاي جوان

درسوگ پاييزي گريستم

 و    در كافه ي شاعران

54 زندگي را به گزينه ي شعر گيلان پيوستم

و مَخلصِ ِشعرهايي كه مي رفت

در هزاره ي تشعشعات الكترونيكي

 به عشق برسد   به عشق اول

از كوچه ي هفتم آن  كه زد بيرون

پرسيد  پيامبر كوچك من راه گم كرده ام

شب هيچ وقت نمي خوابد

شب به خير

شبانه هاي سنگ صبور!

                                    7 آذر 83

ميان ِ شعر هايم

اينجا

براي هيچ قناري

                        قفسي ساخته اند

                                                از دلم

                                                            دل ِ دل داده ام

مپرس كه  بي هيچ  چون و چرايش

                                                داده ام فربه شود

                                                            گوسفند ِ سپيد ِ شعرم

سپيد   يعني  من مي نويسم   تو مي خواني

من با زبان ِ بي زباني

با نشانه

تو بي نشانه  رمز مي گشايي

نماد هايي از هيچا هيچ

فرياد هايي كور

كر شده اند همه ي كچل هاي كفتر باز

و 24 ساعت در خواب و بيداري بود

صمد ارس را هورت  كشيد

ارژنگ  بهرنگي را نديد

ماهي سياه ِ كوچولويي

كه طاقت رود خانه نداشت

                                    7 آذر 83

بازيچه

تاب  تاب

آقاي هوشنگ عباسي

خدا دوست را

                        يكهو نياندازي

يزدان ِ سلحشور   دارد كلم شور مي خورد

امين ِ برزگر   بدون ِ مزرعه

                                    دايم  دچار توهم ِ  كرم ِ  ساقه خواراست 

مسعود گردو باز بدي بود

وگرنه عرب ها برايش نام گردو فروش نمي گذاشتند

آي آدم ها ي  نيما  نبود

هشت كتاب سهراب

جاي كتاب نهم نداشت

رستم عكس ِ سهراب ِ شهيد مي كشيد

                                             از اين محله به آن محل

بنياد ، رستم ها  را هميشه  از ياد مي برد

من  با خدا  دست داده ام

خدا دوست نه ديد  كه من

                                    كافر نه شدم!

                                                7 آذر 83  

 ------------------------------------------------

هوشنگ عباسي : شاعر گيلكي سرا و گيلان شناس

خدادوست : احمد خدادوست شاعر شعر كودك

يزدان سلحشور: شاعر ، داستان نويس و روزنامه نگار

امين ِ برزگر : محمد ِ امين برزگر ، شاعر

مسعود : مسعود ( محمد تقي ) يحيي جوزي ، شاعر و پزشك   

بنياد : بنياد شهيد