برابر تو باد نیست که بایستد

اندوه را سر بریدم

شانه­هامان

از چلچراغ آرزو خاموش شد

این امید سر بریده و سرکش

ما را تا کدام تخته سیاه می کند

گچ­ها آرزوهای سیاه و سفید را

تا سبلان بردند

سپیدرود

رودارود

پیچید

          تا ارس از یاد نرود

          و صمد

          که به اندازه­ی کلاه پشمی­اش

          نخ­های نرسیده­ی آرزویش را

          قاصدک­ها

          به باد سپردند،

          به سیم­های برق

          خشک شده

          بی­رونق

          مثل مهمانی­های بی­سور و سات

                                     

                                      ۲۹-۸-۸۶ 

                                         رشت