غزل

 

در   قمار   چشم  تو   دل       باختم    

آشیان از  جنس    طوفان    ساختم

 

نا برابر  نرد    عشقی بود      و  حیف  

از     سر  خامی      بدان    پرداختم

 

قدر  گوهر چون    ندانستم    چه زود 

همچو ریگ  آن را     به چاه  انداختم

 

بر سریر     طالع   خود     بی سبب     

چادر   تاریک   شب           افراختم

 

لشکر بخت  آمد و من    بی شکیب  

بر   امیر    کاروانش             تاختم

  

سال هایی از پی هم    رفت و رفت  

قدر    چشمان     تو را     نشناختم