پایگاه رسمی علی‌رضا پنجه‌یی

شعری از #علی رضا پنجه ای در وصف #رشت:

شعر من و جهان https://telegram.me/worldpoem
#علی رضا پنجه ای                                                                                                                                                                                      #رشت،شهر باران‌های همیشه‌ام
—-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------                                   
به کدام سازت برقصم
                                    ای آسمان ِ رشت ؟
 به گاه ِ بارانی که خاکه خاکه
                                          چون نقره های آسمانی
                                                                                   بر صورت و مویم می نشیند ؟
یا بهارانی که بالابال  ِ قرقاولان ِ مست                                                
به جست و جوی یار می گردیم؟
                                                                                                                                                                                                                                      یه کدام سازت برقصم ای آسمان ِ رشت
                                                                                                                                                                                                                                      به گاه ِ "همیشه بهار"انت
که گل های فرش سبزه زاران است؟
به گاه ِ آلاله های قوس و قزح
که عیدانه های مرا سرشار می شوند؟
 به روزهای آخر اسفند
                                      که سپید ماهیانت
                                                                     دم می جنبانند و
                                                                                                 به جیب هایم چشم می دوزند؟
یا «سیاه کولی»هایت که چندی ست
 هم عیار ِ طلا شده اند؟
 به سفره های رنگارنگ خانه هایت
                                                            که مانندی ندارند؟
 به گاه ِ آن که فکر می کنم
 رشت
           همان مرکز جهان است؟
 با کدام سازت
 دست در دست ِ گل ِ پامچال، گل ِ شب بو
                                                                        شبانه پای  کوبم؟                                                                                                                                                                                                                                                                                  
                                                                                                                                                                                                                                      به کدام سازت برقصم
                                     ای رشت؟
شهر ِ باران های همیشه ام؟                                                                     

18 اسفند 90

 این همه شعر در این همه کتاب، اقبال این شعر اما بخت خوشی داشته است.نوستالژی ست یا هر چیز دیگر نمی دانم، با کم ترین آرایه ها، این شعر به دل  هم ولایتی ها و گردش گران نشسته است، استقبال از آن هم زاید الوصف بوده،  خوش نویس ارجمندی با خودکار خوش نویسی اش کرده (جناب فرشاد پرگر دوست نادیده ام  که ساکن تهران هستند)، یکی دکلمه، و در سایت ها و کانال های گوشی های هوشمند نیز دست به دست و سینه به سینه دارد می چرخد. در حالی که من شاعر شعرهای زبان محور، انواع قالب ها و گونه های نوینیاد دیداری و البته شعرهایی هم از این دست  نیز که به قصد جذب مخاطب  سوی شعرهای حرفه ای تر هستم، امید که خواننده و بیننده  و شنونده ی شعرها یم   مرزهای آسان یابی را  پشت سر نهاده و بگذرند  از لذایذ آسان یاب و هوشمندانه به جست و جوی رمزها و رازهای نهفته در شعرهایی از آن دست که ماناتر می نمایند فرصت درنگادرنگی چند برای خود فراهم آورند، من نیز با   ارایه ی پست هایی چنین تلاش دارم   تا اطمینان مخاطبان شعر را به شعرهایم بیشتر جلب کنم تا  به سرزمین هیجان ها و جسارت ها قدم نهند؛ قول می دهم با تغییر ذائقه، لذایذ ماناتری نصیب شان شود، مشکل فقط شناختن راه لذت از شعرهای قائم به ذات تر است. همین.