گفت‌و‌گوی اختصاصی شمیم‌شمال با علی‌رضا پنجه‌ای:
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
همه‌ی شاعران در روند شعر دهه هفتاد نقش داشته اند و این مونوپل عده و محفلی خاص نیست
اشاره: علی رضا پنجه ای از شاعران، نظریه پردازان و روزنامه نگاران نوگرای ایران است. او که ظهر آدینه ی ۲۷ اَمرداد ۱۳۴۰ از پدر و مادری اهل رشت، در ساوه متولد شد، تا پایان دوره ی متوسطه را در رشت خوانده، سپس برای ادامه ی تحصیلِ دانشگاهی، راهیِ آلمان ـ شهر فرانکفورت ـ می شود. پس از مدتی به علت غم غربت، تحصیل نیمه کاره می ماند و ناگزیر به وطن مألوف بازمی گردد. وی از جمله مؤسسان «خانه ی فرهنگ گیلان» و حلقه ی شاعران پنجشنبه ها همیشه است و هم زمان سردبیر ویژه ی فرهنگ، هنر و ادبیات «گیله وا» که با حمایت این خانه منتشر می شد. در کارنامه ی ادبیِ پنجه ای، مجموعه ی شعرهایی هم چون: «سوگ پائیزی» (۱۳۵۷)، «همنفس سروهای جوان» (۱۳۶۶)، «آن سوی مرز باد» (۱۳۷۰)، «برشی از ستارۀ هذیانی» (۱۳۷۰)، «گزینه شعر گیلان» (۱۳۷۴)، «عشق اوّل» (۱۳۸۳)، «پیامبر کوچک» (۱۳۷۸)، «شب هیچ وقت نمی خوابد» (۱۳۸۷) و نیز سابقه ی سردبیری در نشریات: «گیلان زمین»، «معین»، «گیله وای ادبی» و عضویت در شورای سردبیری هنر و ادبیات «کادح» و دبیری ادبیات «گیلان امروز»، «هاتف» و… دیده می شود. آنچه می-خوانید، متن گفت و گوی من با علی رضا پنجه ای درباره ی شعر دهه ی هفتاد است.
● آقای پنجه ای، چه نظری درباره ی شعر آوانگارد دهه ی هفتاد دارید و ویژگی های این نوع شعر را در چه می بینید؟
پایگاه رسمی ادبی، رسانه ای و هنری